آپارتمو

شعر آپارتمو از  جناب آقای اسدالله حیدری به نام فارسی آپارتمان که با گویش نهاوندی سروده شده 

شَرِموُ بزرگ بیَه

شرِمُو بزرگ بیَه، هَمش بیَه آپارتمو

اُخونای پنج دری، رفته دِیَه اَ یادمُـو

تخت مِزَن مِین قِلا همیشه فصلِ تاوسو

سِیل بالا مِکِردی پُر بی هوا اَ بادکپو

پا ایواره هِی گِدا بی میاما درِ خُنَه

یه شمایل دسِشو، رو شُنَشُ یِه اَمونَه

هرزه پوشه وا مِکِرد نِنَم مِرَفت صنوخُنَه

شاته و گِرده میاوِش تا او بیش‌تر بَخونَه

یه اجاقِ گِلی بی همیشه دامُون قِلا

دیَه هی روش مِقُلِس تا وقتی که آقام بیا

سُفرنَه وقتی مِناختن اشتها داشتیم همه

یه کاسه تلیت مخوردیم،

شعر آپارتمو از  جناب آقای اسدالله حیدری به نام فارسی آپارتمان که با گویش نهاوندی سروده شده 

شَرِموُ بزرگ بیَه

شرِمُو بزرگ بیَه، هَمش بیَه آپارتمو

اُخونای پنج دری، رفته دِیَه اَ یادمُـو

تخت مِزَن مِین قِلا همیشه فصلِ تاوسو

سِیل بالا مِکِردی پُر بی هوا اَ بادکپو

پا ایواره هِی گِدا بی میاما درِ خُنَه

یه شمایل دسِشو، رو شُنَشُ یِه اَمونَه

هرزه پوشه وا مِکِرد نِنَم مِرَفت صنوخُنَه

شاته و گِرده میاوِش تا او بیش‌تر بَخونَه

یه اجاقِ گِلی بی همیشه دامُون قِلا

دیَه هی روش مِقُلِس تا وقتی که آقام بیا

سُفرنَه وقتی مِناختن اشتها داشتیم همه

یه کاسه تلیت مخوردیم، مِگفتیم هَنی کَمه

نِنَم وا گرمُیج مزه وِمُ مُفتا مَر دِرِسِی

جوق دِرِوردِی اَر بِیَن وِت مُخوری یه مَن ری

وا نَرِدَس مینِ دوُنِمو مِزَن اَر بَوُنی

کارِ ناباوی ایَرَ مِکِردیمُ اَنادونی

شِوا جمعه قدغن بی خوردن سیر و پیاز

آقام وقتی وِهِ نِنَم مِگفت جُلِ جانَه بَناز

پیلیته چراغَه دامو مِکشی مِینِس نِنَم

وارد غیظ وِ مَه مُفت جاتَه اِناختم بَپَنم

اَگِل درختِ همسامُو ولی بعضی شوا

یه نفر مُخاس بَمیره صیا باقوش میاما

زمسونا زیر کرسی که مُخفتیم هَمَه مُ

پامُ آتش مِگِرفت یخ مِکِرد اما سَرِمُ

ترپ وا آبگوشت که مخوردیم، ایواره تا نِصم شو

گِر مِرَفت اَگیمُو مِج مِنایمُ وِ سلط اِو

سَرِمُ زیر لحاف بی هَمه مُ تا دَم صُو

هیچ غم و غصه که نَشتیم مُخُفتیمُ مثل جو

هر سال هی بیزَه نِنَم بی خاک دیوارَ مِخُورد

سالی یه بچهِ شِپل وِرِ ایمانا مِیاوُرد

برشتو، سیخی پیاز، وا کمی نونِ فطیره

مِنانُ بالا سرش آل نیا یِه دَف بَمیرَه

بچه بِیمُ­، عین اسب کارِیا مِچَرخِسیم

زِمی ا َزیِرمُ رَفتِی کی اَ پا مِنِشِسیم

اَ قدیما خیلی حرفا مُنه‌ ای تُکِ دلم

وِرِ بَچا اَربُئِم فکر مُکُننَ یقین چِلم

آرتروز گرفته پام، همیشه لِرپَه مُکُنَه

سنگین و سُما مُکُنم تا وقتی بیام خُنَه

آلزایمر کُشته مَنَه، نَرِم دِیَه هوش و حواس

زِمسو وِ جا خُنَه، شِوا مُخفتِم رو تِراس

وقتی شام میارَنُ مَری گِوی کُشتن دلم

دِلمَه یکی بیا هی بَکُنَه گِلِ پِلم

آرزومَه وقتی مُردم جمع باییت مینِ خُنَه

یه زنِ لکی بیاریت مَنه خُو بَلوِنَه

منبع: موسسه فرهنگی هنری علیمرادیان نهاوند

http://nahavandacai.ir/?p=609